Op zondag 16 juni jl. hebben 7 kinderen in onze kerk hun Eerste Communie gedaan. Dat was weer een groot feest voor deze 7 en voor hun familieleden en vrienden. En voor onze parochie, uiteraard! Twee van hen ken ik goed: de een is onze kleinzoon Simon en de ander is zijn volle neef Benjamin. Benjamins moeder is de zus van Simons vader. Beide neven schelen 3 weken en zijn onlangs 8 jaar geworden. Van de andere 5 communicanten weet ik hoe ze heten: Fabian, Ines, Emme-Jet, Cedric en Lucas (bekende naam!). Ze waren alle 7 feestelijk gekleed, gedroegen zich braaf en voorbeeldig, en straalden zowel vrolijkheid als ernstige betrokkenheid uit. Mooi om te zien!
Simon heeft in onze familie 3 generatiegenoten die al eerder hun Eerste Communie hebben gedaan. Daar was ik toen ook bij (dat doe je als opa, toch?) en ik heb ooit in Opstand iets daarover opgeschreven. Ik zou nu weer mijn indrukken kunnen geven, maar het is natuurlijk veel interessanter om te weten hoe Simon zèlf deze feestdag heeft beleefd. Dus heb ik hem daarover het hemd van het lijf gevraagd. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Dit vond Simon ervan:
Na je Eerste Communie, zei Simon, hoor je een beetje meer bij Jezus. Als je in de kerk komt hoor je er al bij, maar als je daar een broodje mag eten, hoor je er nog méér bij. Dus dat hebben hij en de andere kinderen daar gedaan, voor de eerste keer. Als hij dat zou willen mag Simon nu elke zondag daarvoor naar de kerk gaan. Maar hij denkt niet dat papa en mama dat gaan doen.
Iedereen mag eigenlijk wel de Eerste Communie doen, maar niet iedereen doet dat. Er waren in de groep van Simon maar ‘n paar kinderen uit zijn klas. De andere kinderen komen van een andere school. Je mag meedoen als je met je papa en mama in de kerk komt.
Je moet er wel veel voor leren. Daar zorgde juffrouw Marijke voor, een keer in de week. Zij vertelde wat er bij de Eerste Communie gebeurt. En dat moet je dan wel onthouden. Dat vond Simon ook wel het spannendste van die dag: dat hij alles nog zou weten wanneer dat nodig was, en dat hij dat niet zou zijn vergeten. Want dan sta je wel voor schut, zei hij.
Simon zingt ook mee in het kinderkoor en dat hoort er ook bij. Dat vindt hij leuk en dat doet hij al een tijdje. Ook na de Eerste Communie blijft hij bij het koortje.
De kinderen hebben ook samen in de kerk gegeten, met de papa’s en mama’s en de broertjes en zusjes. Dat was wel leuk. En er was een denktafel. Daar had elk kind iets op gelegd om steeds weer aan te denken. Voor Simon was dat een geluksmunt die hij van papa had gekregen.
Het mooiste van die dag was toen hij dat stukje brood kreeg, vond Simon. Dat kreeg hij van mama, want die had het van die meneer gekregen. Mama heeft het gebroken en de stukjes uitgedeeld aan hem, en aan papa, Olivier en zichzelf. Dat was best wel spannend.
Het stomste vond hij het wachten op dat bankje, voordat die Eerste Communie werd uitgedeeld. Pfff! Dat duurde wel heel erg lang.
Na afloop hebben Simon en Benjamin met beide verzamelde families samen hun communiefeest gevierd. Beide neven kregen cadeautjes, want die horen erbij. Het is toch zeker een feestdag? Het waren mooie cadeautjes, zoals een skateboard, Lego, en boeken. Simon was vooral onder de indruk van een prachtig kompas dat hij van zijn peetoom kreeg. Maar ook met de andere cadeaus was hij erg blij.
Op de bijgevoegde foto staat Benjamin links, Simon rechts. Beiden dragen een overmaatse rozenkrans. Ooit hingen die parafernalia op en om de in habijt gehulde buiken van kloosterbroeders en -zusters. Ze zijn in de loop der jaren wel wat in ongebruik geraakt en uiteindelijk op de curiosamarkt terecht gekomen. Daar heeft de vader van Simon ze op de kop getikt.
En hoewel beide communicanten heel devoot staan te stralen, hebben hun ouders niet de illusie dat ze vanaf nu braaf en voorbeeldig als aspirant heiligen door het leven zullen gaan.
Als nèt-achtjarigen gedragen zij zich zoals je kan verwachten: donderstenen, partners-in-crime, en aandoenlijk lief. En zo hoort dat ook. Zelfs als je nèt je Eerste Communie hebt gedaan.
Luc van Eijck
Comments